ما در عصری مملو از کینه‌توزی زندگی می‌کنیم. خشم فراگیر در شبکه‌های اجتماعی به کینه‌توزترین کاربران اعتبار می‌بخشد. در چارچوب سیاسی افراد به خاطر کینه‌ای که از یک شخص یا گروه دارند به دیگری رای می‌دهند. در فضای اجتماعی کسانی که احساس سرکوب‌شدن می‌کنند حاضرند حتی به قیمت آسیب‌دیدنِ خود، سرکوبگران را تنبیه کنند. اما این کینه‌توزی در عمل تا چه حد اثربخش است؟ آیا واقعاً می‌توان با تنبیه، سرزنش و تلافی جامعه‌ای عادلانه‌تر ساخت؟

ویروس فساد، پا بر گلوی اقتصاد ایران گذاشته است و روز به روز بیشتر پیش می‌رود؛ اتفاقاتی که هر روز برایمان عادی‌تر می‌شود و به سادگی از آن می‌گذریم. کسی پاسخی ندارد که چرا هنوز خیلی از پرونده‌های بزرگ اقتصادی باز است؟ چرا ثروتی که رفت، با بسته شدن پرونده‌ها به ملت برنگشت؟ چرا تفحص از عملکرد شهرداری تهران برای دومین بار در مجلس رأی نیاورد؟ و … .

مجید صفاری‌نیا معتقد است رفتار قهری نه تنها در حل آسیب‌های اجتماعی موثر نیست بلکه باعث افزایش آن نیز می‌شود. به‌ویژه در نوجوانان که در دوره حساس بلوغ هستند، رفتارهای قهری باعث جری‌تر شدن و واکنش روانی بیشتر خواهد شد.