وقتی درگیر شاخه علمی مثل طراحی شهری‌ باشی و مدام در ذهنت داستان‌ها و خرده روایت‌های کوتاه و بلند شکل بگیرند نمی‌توانی نسبت به جایی که در آن زندگی می‌کنی بی‌تفاوت باشی. ناخودآگاه این وسوسه در تو شکل می‌گیرد که شهر را هم موجود زنده‌ای تصور کنی و همین می‌شود که پای آن به جای جای نوشته‌هایت باز می‌شود. این دقیقاً همان اتفاقی است که برای «دانیال حقیقی» نویسنده جوان و پرکار ادبیات داستانی افتاده است.