متاسفانه جمهوری اسلامی، بر اساس تجارت تاریخی ۴۴ ساله کسب شده ، حساسیت لازم به جریان نفاق را نداشته و عموما همراهی ها بعنوان اعتقاد ، با ریشگی ، اصالت و تعهد ، تلقی می شود. بین مایه این نوع برداشت را در تفاوت دو رویکرد شناختی باید جستجو کرد. رویکرد معتقد به بنیادگرایی دینی و اعتقاد به کامل بودگی آحاد شهروندان برای ادامه مسیر اسلامی- انقلابی و رویکرد معتقد به تدریجی بودن همراهی ها و الزام به تحقق سه گانه اخلاق- فرهنگ- دین برای ادامه مسیر اسلامی- انقلابی. تندروهای کشور و بعضی متعصبین و چند آتیشه ها ، رویکرد اول را تجویز نموده و اهل خرد، معتقد به رویکرد دوم هستند. در رویکرد اول، جریان نفاق و منافق با اندکی همراهی و ظاهر گرایی ها، خودش را مخفی می کند و ضربه می زند و در رویکرد دوم با وجود انکه اندکی سعه صدر لازم دارد و سختی کار را باید تحمل کرد، اما جریان نفاق به همین راحتی قادر به مخفی شدن در پوشش ان نیست. فلان مدیرکل استانی به راحتی بر یک سریال برچسب می زند( البته این مورد بحق بوده اما می توانست در خفا انجام شود) و بعد به غفلت یا نفاق ،آن می کند که نباید انجام می داد. محسن تنابنده بر این روند نقد وارد نموده و در انتهای خبر نیز ، ۱۳ ایراد اخلاقی سریال پایتخت اورده شده است.

عضو هیات علمی در گروه ارتباطات دانشگاه تهران، در یادداشت نقدی بر روی مسئله «استعداد» در سریال پایتخت که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:این روزها که قسمت ششم سریال پایتخت رو به پایان است یک بار دیگر بازار انتقادها از این سریال گرم شده است. من به عنوان کارشناس رسانه خیلی از این انتقادها را جدی نمی گیرم. نخست، ما انسان ها پیوسته از همه چیز ناراضی هستیم و میزان انتقادهای ما همیشه بیش از اعلام خرسندی هایی ماست. و دوم، صدا و سیما یکه تاز عرصه تحلیل محتوای رسمی است و افرادی که اجازه ورود به این آشپزخانه را پیدا می کنند کمند، طبیعی است که آن بسیاری که بیرون نگه داشته شده اند پیوسته از شور بودن این آش گله کنند.

«پایتخت» به کارگردانی سیروس مقدم یک نمونه استثنایی در تلویزیون ایران است که در 6 فصل ساخته شده و همیشه مورد توجه مخاطبان قرار گرفته و انتظار می‌رود پس از این حجم از توجه و مخاطب عوامل تولید این سریال در ساخت آن توجه بیشتری داشته باشند اما فصل آخر سریال محبوب سیروس مقدم با اشکالات بسیاری در کارگردانی و تدوین مواجه بود که در فضای مجازی نیز واکنش‌های بسیاری را به همراه داشت.

سریال پایتخت در حال پخش شدن از تلویزیون است و من به «نقی» فکر می‌کنم. چقدر این نقی آشناست و چقدر فامیلی هوشمندانه‌ای دارد: «معمولی». او یک کاراکتر خاص نیست. معدل و میانگین جامعه ماست. نقی معمولی یعنی من و یعنی تو. چرا چنین چیزی می‌گویم؟ به نقاط شباهت نقی معمولی به میانگین جامعه ایرانی دقت کنید:

شاهد کثیف ترین سکانسها در پایتخت 6 هستم، تمام ارزشهای اخلاقی و ایرانی که در پایتختهای قبلی مشاهده کرده بودیم، حالا در این سری از پایتخت به ضد خود تبدیل شده است، از ماجرای چندش آور و بی حرمتی به جسد تا تمسخر و تکه تکه کردن آن تا صحنه های عجیب و غریب دعوا و درگیری و البته قصه ای که وجود ندارد.

جای تاسف دارد که هنوز هم ابعاد بسیاری از جنایات وحشیانه داعش و مظلومیت و رشادت رزمندگان جبهه مقاومت برای مردم ما و حتی مردم جهان روشن نشده است.چرا؟! چون هنوز در بعد رسانه و هنر، آثار قابل توجه و در مقیاس مخاطب جهانی تولید نشده است.داعش افول کرده است و همه ما به راحتی، همه چیز را فراموش کرده ایم! گویی خوابی بود تلخ، که به پایانی خوش رسید و باید فراموش کرد!

شاید برای سیروس مقدم و گروهش در «پایتخت» حجمی از حواشی در فصل پنجم غافلگیر‌کننده بود، نظرات متفاوتی که از ابتدای پخش سریال از سوی مخاطبان و اقشار مختلف درباره این مجموعه تلویزیونی که حالا دیگر نامش به‌راحتی از ذهن مخاطبان تلویزیون پاک نمی‌شود، مطرح شد.