بنایی که روزی به عنوان یک بنای فاخر، یکی از نماد های تهران محسوب می شد ،امروزه با تجدید بنای آن با هزینه های بسیار و در سایه پیشرفت تکنولوژی ساخت، انتظار یک بنای باشکوه از آن می رود.دخالت افراد کم صلاحیت در امر طراحی و علی الخصوص نمای آن باعث ایجاد نگرانی های فراوان در بین جامعه مهندسی کشور فراهم آورده است.

تاب‌آوری‌ ما پایین است؛ اگر بالا بود که نباید شهرمان در برابر حوادث کم بیاورد و پس از حادثه خیلی زمان ببرد تا به حالت عادی برگردد. این واقعیتی است که این روزها در مورد شهرهای سیل‌زده کشور به وضوح می‌توان مشاهده کرد. 2هفته‌ای از بالا آمدن آب و جاری شدن سیل در آق‌قلا، پلدختر و دشت آزادگان می‌گذرد اما برخی می‌گویند شاید 40روز دیگر هم وضع همین باشد که هست. سؤال اینجاست که چرا؟ در وهله نخست مگر هیچ اقدام و سامانه‌ای برای پیش‌بینی، پیشگیری و آمادگی صورت نگرفته بود و در وهله‌ای دیگر چرا این همه زمان لازم است تا شهرها و روستاها وضعیت‌شان بسامان شود و به جای سیل، زندگی عادی جریان بگیرد.

شاید گام مهم او بررسی یک نمونه عینی در حوالی همین تهران بود؛ بررسی 3 محله از شهری جدید به نام گلستان در جنوب تهران. او 3محله شهری را مورد مطالعه قرار داد؛ هسته اولیه شهر گلستان که سلطان‌آباد نام داشت، محله‌ای که در کنار این هسته اولیه به‌عنوان یک سکونتگاه غیررسمی تلقی می‌شد و محله‌ای که با تکیه بر قوانین شهرسازی موجود ساخته شد. نتیجه‌ای که به دست آمد یادآور شعری از فروغ فرخزاد است؛ «ما پیش نرفتیم/ بلکه فرو رفتیم».