آموزش و پرورش به‌رغم برخورداری از جایگاه به‌ظاهر پرآوازه و بی‌بدیل در اسناد فرادستی مانند سیاست‌های کلی تحول در آموزش و پرورش و حمایت‌های همیشگی رهبر انقلاب از شأن و جایگاه تعلیم و تربیت، تاکنون نتوانسته است در هیچ‌یک از برنامه‌های توسعه، در زمره اولویت‌های اصلی کشور قرار گیرد. این گزاره نه یک ادعا، که به گواه داده‌ها و اطلاعات موجود، یک واقعیت است.

اجرای سه نسخه ابزاری و گزینشی نئولیبرال «خصوصی سازی»، «شوک ارزی» و «سرکوب دستمزدها» منجر به سقوط کیفیت آموزش عمومی و طبقاتی شدن آموزش شده و عامه مردم را از دسترسی به آموزش مناسب محروم کرده است. آینده روشنی در انتظار ایران، با نسلی محروم از آموزش با کیفیت مناسب نخواهد بود.

سخنگوی کمیسیون آموزش‌وتحقیقات مجلس با اشاره به اینکه طبقاتی شدن آموزش کشور یک حقیقت تلخ است، گفت:برخی مدارس خاص دانش‌آموزان را انتخاب می‌کنند یعنی افراد مستعد را به صورت موردی شناسایی و آنها را به مدارس خود می‌برند تا برندی برای مدرسه باشند!

از بعضی خانواده‌ها سؤال می‌کنم که برای تحصیل فرزندشان چقدر شهریه پرداخت می‌کنند، با شنیدن پاسخ، بی‌اختیار سوت ممتدی می‌زنم! به زمین نگاه می‌کنم و سرم را به چپ و راست تکان می‌دهم. 5، 10، 15 ، 20 میلیون تومان برای یک سال! از کسانی که مبلغ بالاتری پرداخت کرده‌اند می‌پرسم که این پول را در ازای دریافت چه خدماتی پرداخت می‌کنید. می‌گویند: دو زبان خارجی یاد می‌دهند، معلم نقاشی‌شان فلانی است، موسیقی و حرکات موزون یاد می‌دهند، کلاس‌های ورزششان در فلان باشگاه است، از انواع هنرها می‌توانند یکی را انتخاب و فرد شناخته‌شده‌ای در آن هنر به آن‌ها درس بدهد، غذایشان تحت نظر یک متخصص تغذیه است، آن‌ها را به موزه‌ها، گالری‌ها و کتاب‌فروشی‌ها می‌برند، وضعیت پزشکی‌شان مدام چک می‌شود، برنامه‌های مشترک هنری با حضور ما ترتیب می‌دهند، برایشان کلاس قصه‌گویی و شاهنامه‌خوانی برگزار می‌کنند و ...