با کمی جست‌وجو می توان به آمار ثبت‌نشده از درگذشت معلمانی دست یافت که در راه مدرسه یا در خود مدرسه به دلا‌یل مختلف جان باخته‌اند. رقم ٣٦ نفر در پنج سال اخیر. سال اینجاست که چرا در کنار مشکلات مختلف آموزش و پرورش ، به وضعیت این شهدای خدمت توجهی نمی شود؟ چرا فقط خاطرات بد مدرسه در ذهن ما می ماند و خاطرات ایثار معلمان را از یاد می بریم. چرا آموزش و پرورش، فاقد اقدام نوآورانه برای ثبت و ضبط این ایثارگری ها و نوداشت نام این نام اوران بشکل سالیانه است؟

در میان افرادی که در طول سال‌های اخیر لباس مقدس معلمی را به تن کردند، هستند کسانی که با اقدامات شان ماندگار و یادماندنی شدند. معلمان فداکار هر یک در موقعیتی خاص و به شیوه ای منحصر به فرد، از جان و مال و سلامتی خود گذشتند تا دانش اموزان شان، توان پرواز بگیرند. در متن زیر به نمونه هایی از این ایثارگری ها اشاره می شود.

معلمان در مسیر علم‌آموزی هر مرارتی را به جان می‌خرند و نمادهای ایثار آنها در اقصی نقاط این مرز و بوم به خوبی عیان است ولی بسیاری از این فضایل اخلاقی و رفتاری معلمان در جامعه انعکاس پیدا نمی‌کند. در متن زیر به نمونه هایی از ایثار جانی، مالی، امکاناتی معلمان برای تعالی نظام اموزش و پرورش و توسعه توانمندی های دانش اموزان، اشاره می شود. اسمش را هرچه که می هواهید بگذارید فرق نمی کند. معلم نمونه، معلم ایثارگر، معلم خدوم، معلم عاشق یا هر اصطلاح دیگر.

در روزهای نخست وقوع حادثه،تمام مدیران استانی و شهرستانی و مسئولین از فداکاری زنده یاد کاظم صفرزاده گفتند و خبرگزاری ها و رسانه ها و اهالی مطبوعات و پایگاه های خبری در فضای مجازی تا توانستند،نوشتند.