در دهه‌های اخیر، حمایت از تولید، یکی از دغدغه‌های سیاستگذاران بوده است. اما این نیت خیر، همیشه با سیاست مناسب همراه نبوده و در برخی مواقع سیاست‌ها با عنوان حمایت از تولید، خود به یکی از موارد ضد تولید تبدیل شده‌اند. اعطای نهاده‌های ارزان بدون هدف‌گذاری مشخص، سیاست‌های سلیقه‌ای در واردات و صادرات کالاها، نبود ثبات اقتصادی و عدم پیش‌بینی‌پذیری برای فعالان اقتصادی در کنار محدود شدن تعاملات با اقتصادهای جهان باعث اختلال در مسیر تولید شده است. در نتیجه این موارد، به جای رشد اقتصادی مداوم ناشی از بهره‌گیری از ظرفیت‌های تولید، عمدتا حرکت رشد اقتصادی زیگزاگی و تابعی از درآمدهای نفتی بوده است. از نگاه اقتصاددانان برای حصول یک نقشه راه مشخص برای رشد اقتصادی نیاز است که ابزار ارزی بخش حقیقی را به جای تورم مورد هدف قرار دهد، فضای کسب‌وکار بهبود یابد، از شدت سیاست‌های دستوری و حمایت‌های قیمتی کاسته شود و در نتیجه تعاملات اقتصادی با جهان رشد پیدا کند.

محمد رضا عبداللهی کارشناس اقتصادی گفت: ۶۰ درصد از شاغلان در بخش غیر رسمی مشغول و فاقد بیمه هستند و دولت در حمایت‌های کرونایی برنامه‌ای برای آنها ندارد.

مسعود نیلی برآوردی از عمق تاریک اقتصاد ایران اعلام کرد. اطلاعات ارائه شده از سوی نیلی، حجم اقتصاد غیررسمی نسبت به تولید ناخالص داخلی در چهار دهه گذشته را شامل می‌شود. بر این اساس، اقتصاد غیررسمی ایران از سال ۱۳۵۹ تا ۱۳۹۳، از حدود ۲۴ تا ۴۲ درصد نوسان داشته است.

سازمان بین‌المللی کار وابسته به سازمان ملل متحد طی گزارشی با اعلام اینکه 2میلیارد نفر - معادل 61درصد از افراد شاغل در جهان - معیشت خود را از راه کار کردن در اقتصاد غیررسمی تأمین می‌کنند، بر ضرورت فراهم کردن شرایط انتقال این افراد به اقتصاد رسمی برای تحقق هدف «اشتغال شایسته برای همه» تأکید کرد.