هم تیم هسته‌ای ما و هم طرف آمریکایی می‌داند که نقاط اصلی اختلاف بر سر سقف غنی‌سازی، تضمین رفع تحریم‌ها و ترتیب گام‌های بازگشت به تعهدات است. با این حال، فشار زمانی مهلت ۶۰ روزه ترامپ برای رسیدن به یک توافق و نقش میانجیگری عمان ،باید با دقت دنباله گیری شود ( مسلما آمریکا برای بعد از شصت روز برای خود برنامه پلن B دارد) تا مبادا با گنجاندن عبارات خاص در متن توافقنامه، بستر را برای امتیازگیری های نابجا فراهم سازند( نظیر واژه تعلیق و لغو در دور های قبلی مذاکرات).شاید تا زمانی که فناوری هسته‌ای ما در مرحله جنینی و نوزادی بود‌، توجیه‌پذیر بود که فناوری هسته‌ای خود را در زمره منافع حاشیه‌ای به حساب آورده و در میز مذاکره بخشی را داده و امتیازی همسطح بخش واگذار شده دریافت کنیم اما امروز فعالیت صلح‌آمیز هسته‌ای ما نه تنها دوره نوزادی‌، بلکه دوره نوجوانی را هم پشت سر گذاشته است و در چنین شرایطی‌، فناوری هسته‌ای ایران در زمره منافع «مهم و حساس» کشور قرار دارد. مگر می‌شود با این همه فراز و نشیب و جانفشانی عزیزانی همچون شهیدان علیمحمدی‌، شهریاری‌، روشن‌، فخری‌زاده و... فعالیت هسته‌ای کشور را با نگاه منافع حاشیه‌ای نگریست و پای میز مذاکره با طرف آمریکایی رفتاری مشابه دهه 80 درخصوص هسته‌ای کشورمان داشت؟

علی اکبر ولایتی در مصاحبه‌ای که روز جمعه ۳۱ تیرماه ۱۴۰۱ در وب سایت متعلق به رهبر انقلاب منتشر شد، خبر از وجود تعهدی کتبی از اوباما می‌دهد که از طریق عمان به ایران منتقل شده بود. باتوجه به ادعای اخیر علی اکبر ولایتی در این باره، انتشار نامه مکتوب اوباما به رهبر ایران که در آن تعهد «داده بود تا تحریم‌ها را برداشته و استفاده صلح آمیز ایران از برنامه هسته‌ای را بپذیرد» می‌تواند ضمن ثبت تاریخی آن، در همراهی بیشتر مردم ایران بر ضد بدعهدی‌های آمریکا کمک قابل توجهی باشد.

اهمیت دیپلماسی نظامی در این روزهای حساس اگر بیشتر از اقدامات وزارت خارجه نباشد، قطعا کمتر نیست؛ چراکه با تقویت نفوذ استراتژیک ایران در منطقه و ارتقای سطح همکاری های نظامی با دیگر کشورها می‌تواند صحنه جدیدی را در صفحه شطرنج منطقه و جهان بین ایران و آمریکا پدید آورد، به طوریکه اروپایی‌ها مجبور باشند تضمین های لازم را برای حفظ برجام به تهران بدهند.