روز جمعه ۹ اسفند ۹۸ محمود خیامی درگذشت، چندسال پیش برادرش احمد خیامی در تنهایی و بیماری از دنیا رفت. خیامی‌ها فرشته نبودند، اما در مقابل سرمایه داران و کاسبان رانتی که این روز‌ها با احتکار ۲۰۰ میلیون ماسک ضد ویروس، حق زنده ماندن را از هموطنان خود، دریغ می‌کنند، بدون تعارف بایدگفت که خیامی‌ها قابل ستایش اند. باید ستایش کرد کسانی را که دلشکسته و مغموم از ایران رفتند و با آنکه در سال‌های بعد از انقلاب، جایی به وسعت یک گور در ایران نداشتند، بیش از یکصد مدرسه و خیریه در خراسان ساختند و صدایش را هم در نیاوردند.

سال 1398 سال سختی بود؛ خیلی سخت. سال حادثه و درد و سوگواری در کنار ناکارآمدی و آشفتگی در حکمرانی بود. سال 1398 سال درگذشت کارآفرینان و تکنوکرات‌های سرشناس هم بود. در فروردین‌ ماه شاهرخ خان ظهیری را از دست دادیم، در تیر ماه دکتر علینقی عالیخانی به دیار باقی شتافت.

آن زمان که انوشیروان روحانی، آهنگ «تولدت مبارک» را برای جشن تولد نخستین خودروی تولیدی کشور خلق می‌کرد، نه گمان می‌برد که «پیکان» به نماد تولید در ایران بدل شود و نه تصور می‌کرد که این موسیقی سفارشی برای جشن تولد همه ایرانی‌ها ماندگار خواهد ماند. سه سال بعد از تولید پیکان در ایران از مدل جدید این خودرو با چراغ بنزی در استادیوم آزادی رونمایی شد. سازه بزرگی مانند کیک تولد طراحی شد که داخل آن یک دستگاه پیکان گوجه‌ای‌رنگ با چراغ بنزی گنجانده بودند. تعدادی جوان دور این کیک حلقه زدند و آهنگ «تولدت مبارک» را که انوشیروان روحانی روی شعر پرویز خطیبی ساخته بود می‌خواندند. در میانه‌های این قطعه موسیقی، کیک از وسط دو نیم شد و پیکان گوجه‌ای از دل آن بیرون آمد.

اشاره: «ایران ناسیونال»، داستانی دور و دراز دارد. برادران خیامی دست به کاری زدند که در زمان خودشان بسیار جسورانه بود هر چند پیشرفت شتابان صنعت خودرو «پیکان» را خیلی زود به یک فانتزی تبدیل کرد.