سر «مرتضی» از تنور بیرون می‌آید. دانه‌های عرق از روی پیشانی‌اش سُر می‌خورد. در کارگاه تنورسازی «حیدری» خبری از نسیم خنک نیست. مرتضی لامپ بزرگ را از دهانه تنور کنار می‌کشد. چهارپایه را زیر پایش می‌گذارد و برای هواخوری چند دقیقه‌ای از شکم تنور گلی بیرون می‌آید. آن سوی کارگاه «محسن حیدری»، برادر کوچک‌تر مرتضی، گِل‌های‌ورز داده شده را برای چیدن دیواره‌های تنوری تازه آماده می‌کند.