شهر از همین‌جا شروع شد؛ از عمق 360متری زمین. سه‌شنبه‌روزی ساعت چهار صبح، آخرین کلنگ را یکی از حفاران زد. آسمان، گرگ‌ومیش بود که نفت، باریدن گرفت و صبح دیگری در دامنه‌های سوزان زاگرس آغاز شد؛ یک سپیده‌دم نفتی. مسجدسلیمان، تکیه داده به کوه. از صبح کمی گذشته و دسته شاهین‌ها در آسمان کوهستان می‌چرخند. بنگله‌ها(1) در خواب‌اند و دیوارهای آکاردئونی همسان با نشان یک مشعل روشن(2) محله‌های شهر را بین خودشان تقسیم کرده‌اند.‌ پیرمردی جاروی دسته‌بلندی را بر جان کوچه‌های شهر می‌کشد و با لباس کارگری آبی‌‌اش که نقش‌ونگار آرم شرکت نفت روی آن پیداست، چشم‌انداز ساکت این شهر نفتی را کامل می‌کند. صورتش آفتاب سوخته است و لباسش رنگ‌پریده.