بهادری‌راد همان آدم باشعوری است که می‌شناختیمش، اما این‌بار در میانه یک جدال عقیدتی در نوعی واپس‌روی به ظاهر اخلاق‌مدارانه، تسلیم وضعیت ایدئولوژیک زمانه می‌شود و نوگرایی و ایده پیشرفت را با نوکیسگی و کاسب‌کاری یک‌کاسه می‌کند و در آن‌سو کاهلی و وازدگی ابلوموف را مانند نوعی عرفان‌گرایی سکولار استعلایی می‌کند.