سال‌ها پيش‌تر نوشته بودم معماري زبان قدرت است. اينکه هر شهر و بلادي در تعريف با نهاد قدرت، معماري خود را معنا مي‌کند. براي فهم شرايط روحي، ذهني و فلسفي مردمانش تنها کافي است در محلات و خيابان‌ها و عمارت‌هايش سرک بکشي.

«آتش... از گردن نخل‌ها بالا می‌رفت نتوانستند قالی‌ها و گلیم‌های دستبافت فریال را از پنجدری‌ها و پستوها بیرون بکشند... آتش پیچید به کله اسب که از بالای قالی گردن کشیده بود کله‌های سوزان اسب‌ها از چهارگوشه بالا و پایین به‌سوی هم سوختنا دویدند... گردن اسب سرخ شد می‌چرزید میان دود... نوذر پی برد که تن اسب از اول توی دیواره قالی گم بوده است و با زبانه‌های پیچان در خود بود که تن اسب دیدار می‌آمد و کمر می‌خیزاند تا بگریزد از آتش که دنباله پیکر خود بود هم زمان با شیهه اسب‌هایی که توی سرا و باغ می‌دویدند...» از كتاب «من ببر نیستم پیچیده به بالای خود تاکم»