در سال ۱۶۰۲ وقتی شرکت Dutch East India رسما مالکیت خود را اشتراکی کرد و به‌صورت سندیکایی درآورد، تجارت و بازرگانی به سرمایه‌داری تبدیل شد. کمی پس از آن، در سال ۱۶۲۲، اولین مناقشه بین مدیران و سهامداران، پیش آمد و یکی از افراد درگیر در ماجرا با ادعای نبود شفافیت، نظارت و تخصیص سرمایه، شکایت کرد. طی چهار قرن پس از آن، مدیران و مالکان شرکت‌ها همواره در مورد بهترین شیوه‌های کنترل و اداره تنش‌های موجود بین ارزش‌آفرینی بلندمدت برای سهامداران و هزاران هدف مدیریتی دیگر، در تقلا بوده‌اند.

افزایش تمرکز روی تکنولوژی‌های پیشرفته امروز باعث شده خیلی راحت بتوان یک حقیقت ساده را نادیده گرفت: کل این تکنولوژی‌ها بدون وجود استعدادهایی که بتوانند از آن استفاده کنند، بی‌معنی است. در عصر اتوماسیون، روباتیک و هوش مصنوعی، استعداد انسانی مهم‌تر از هر زمان دیگری است. بهترین مدیران عامل این موضوع را تشخیص می‌دهند و کارکنان بااستعداد را در مرکز این دستورالعمل قرار می‌دهند، اما بسیاری دیگر از آنها بیشتر از آنکه به «مهم‌ترین دارایی» خود وقت اختصاص دهند، همچنان بر مواضع قبلی خود تاکید دارند.