راننده تاکسی موسپید کرده از شلوغی میدان توپخانه گوشت تلخ شده است. کلافه از گرمای خرداد ماه از کنار ساختمان خاکستری و هیبت‌دار مخابرات به دل ناصرخسرو می‌زند. عرق از سر و گردنش شره می‌کند. کمی که پیش می‌رویم انگار که مأموریتی را به آخر رسانده باشد چند قدمی مانده به خیابان صور اسرافیل نیش ترمز می‌زند و اشاره می‌کند که پیاده شوم. کرایه را می‌دهم و در یک چشم بر هم زدن می‌افتم وسط گاریچی‌هایی که لنجاره کشان(کشان کشان) برای بارشان راه باز می‌کنند. هنوز لنگ نشانی مانده‌ام.