پانزده سالم بود که عاشق مالکوم شدم. او سخنران خوبی بود، خوش تیپ بود و از همه مهم‌تر، یک انقلابی بود. کاراکترهای همیشه سفیدپوست و احساساتی رمان‌های تخیلی که از قماش گتسبی‌ها و کالفیلدها بودند یک طرف، و کاراکتر اصلی خود زندگینامه مالکوم ایکس یک طرف. تقریباً مطمئن شده بودم که به عنوان تنها مسلمان کلاس‌های درس انگلیسی، خوانشی کاملاً متفاوت از مالکوم دارم.