هر سال با حلول ماه مبارک رمضان، هنگام سحر، شیعیان دعایی را زمزمه می‌کنند که بسیار ساده و درعین حال عمیق و پرمحتواست اما همین دعا درترجمه های مرسوم به صورت یک سری ورد یا زمزمه‌هایی در می آیدکه تقریباً خالی از محتوا شده و طبعاً اثر گذاری خود را از دست می‌دهد. این اتفاق ممکن است در بسیاری از ادعیه دیگر هم رخ داده باشد اما به نظر می‌رسد درباره دعای سحر به شکلی عجیب و غیر قابل باور اتفاق افتاده باشد.

بحث ما دربارهٔ صفت “خیر” است که از صفات الهی است. سؤال این است که اگر خداوند “خیر مطلق” است چرا “شرّ” آفریده است؟

با نزدیک شدن به روزهای پایانی ماه مبارک رمضان به دنبال پاسخ این سؤال هستیم که چقدر توانسته ایم به پالایش روح و جسم خود بپردازیم و تا چه اندازه بر اعمال و رفتار خود قدرت نفوذ پیدا کرده ایم؟