سیاست خارجی و به‌تبع آن سیاست داخلی در سکوت عمیقی فرو رفته است. شرایط به‌گونه‌ای است که هیچ کنش سیاسی داخلی و خارجی، خارج از محدوده بیماری کرونا معنا و مفهومی ندارد. گویا همه وقایع ناگوار پایانی سال 98 به نقطه جوش خود رسیده و مردم بعد از عبور از حوادث آبان‌ماه، سقوط هواپیمای اوکراینی و ترور سردار سلیمانی به گرانیگاه بحرانی رسیده‌اند. گرانیگاهی که با هستی و نیستی و با بود و نبودشان گره خورده است. به‌گفته استفان والت، بدیهی‌ترین موضوع در شرایط کنونی این است که دولت‌ها همچنان قدرت اصلی در صحنه سیاست جهانی هستند. هرچند دانشمندان و نظریه‌پردازان باور دارند که در دنیای امروز از نقش دولت‌ها در روابط بین‌الملل کاسته شده و بازیگران دیگری از‌جمله نیروهای اجتماعی، سازمان‌های غیرحکومتی، شرکت‌های چندملیتی، تروریست‌های بین‌المللی و بازار جهانی، در حال تضعیف حاکمیت دولت‌ها هستند و چیزی نمانده که دولت‌ها به زباله‌دانی تاریخ بروند.

دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، در سخنرانی در مرکز «عدالت دوحزبی» در کارولینای جنوبی گفت دولت‌های قبلی این کشور هشت تریلیون دلار را در جنگ‌های خاورمیانه هدر دادند و با سیاست‌های خود باعث آبادانی شهر‌ها و کشور‌های دیگر و ویرانی شهر‌های آمریکا شدند ولی این دوران دیگر به سر رسیده است.

موقعیت مقتدرانه، تعیین‌کننده و تاریخی ایران در غرب آسیا را محافل رسانه‌ای و اندیشه‌ای جهان نیز شهادت می‌دهند. نشریه آمریکایی فارین‌پالیسی که به‌صورت تخصصی در زمینه سیاست خارجی فعالیت می‌کند، روز پنج‌شنبه در تحلیلی نوشت؛ ایران در جنگ بر سر تعیین آینده منطقه خاورمیانه (غرب آسیا) پیروز شده است.

هنوز می توان از بروز درگیری در منطقه جلوگیری کرد. برای این منظور قدرت های دنیا و منطقه باید به دنبال یک معماری امنیتی برای برطرف کردن نگرانی های همه کشورها باشند. چنین سیستمی باید بر اساس اهداف واقع گرایانه و منافع واقعی کشورهای منطقه ساخته شود. قدرت های جهانی نمی توانند به تنهایی به عنوان میانجی مشکلات منطقه را برطرف کنند.

آمریکاییان درنابود کردن یک کشور موفق شدند. آنها در به راه انداختن حمام های خون موفق شدند. در آواره کردن میلیون ها انسان موفق شدند ولی در مقابل هیچ چیزی به دست نیاوردند. حق حاکمیت سوریه هر روز که می گذرد بیشتر بسط پیدا می کند.