در جهان امروز، بيش از ديروز و در آفاق نگرش كمال‌گرای آدمی، كمتر از فردا، دانش‌واژه «آزاد انديشی» از اهميت بسزا برخوردار بوده و خواهد بود. «آزادی» و به ويژه «آزادی انديشه» صيقلی‌ترين خواست «هستی الهی محوری» است كه در كالبدی مادی‌محور، «موجوديت» يافته است. مركز ثقل اين هستی در «انديشه ورزی» متكی به پرسشگری و معطوف به معرفت‌سازی استوار است.