کرسی های آزاد اندیشی را دقت کرده اید؟ شبیه جوک شده اند. سوژه های زیادی دارند برای سرگرم ساختن دیگران. دو صندلی و دو میکروفون و دو نفر که مثلا علیه هم حرف می زنند و در حوزه سیاست یا اقتصاد یا اجتماع مواضع هم را نقد و اغلب تخطئه می کنند. هیچ یک از طرفین نه نقد می داند و نه شیوه های سخن وری، فقط فریاد وا اسفا برمی آورند از رفتار حرفه ای طرف مقابل شان که حتی در برخی موارد به رفتار شخصی و عادات رفتاری شخصی طرف مقابل هم گیر می دهند.

طرح بحث از ضرورت آزاد اندیشی به بهمن ماه سال ۸۱ باز می‌گردد. نقطه شروع ماجرا سخنان رهبر انقلاب در دیدار اعضای انجمن اهل قلم بود: «اگر بخواهیم در زمینه گسترش و توسعه واقعىِ فرهنگ و اندیشه و علم حقیقتاً کار کنیم، احتیاج داریم به این‏که از مواهب خدادادى و در درجه اوّل آزاداندیشى استفاده کنیم. آزاداندیشى در جامعه ما یک شعار مظلوم است. تا گفته مى‏شود آزاداندیشى، عدّه‏اى فورى خیال مى‏ کنند که بناست همه بنیان‌هاى اصیل در هم شکسته شود، و آن‌ها چون به آن بنیان‌ها دلبسته‏ اند، مى ‏ترسند. عدّه‏اى دیگر هم تلقّى مى ‏کنند که با آزاداندیشى باید این بنیان‌ها شکسته شود. هر دو گروه به آزاداندیشى که شرطِ لازم براى رشد فرهنگ و علم است - ظلم مى‏ کنند. ما به آزاداندیشى احتیاج داریم.