ما کشور عجیب و غریبی هستیم؛ از یک طرف بسیاری از نخبگان و تحصیل‌کردگان و نیروهای انسانی به درد بخور کشور، حتی بسیاری از جوانان مهاجرت می‌کنند یا میل به مهاجرت دارند و از این نظر کشور ما از جمله کشورهای مهاجر فرصت به حساب می‌آید و از طرف دیگر با بیشترین حجم مهاجر پذیری از کشورهای همسایه به‌ویژه افغانستان روبروییم تا حدی که احساس نگرانی می‌کنیم و این میزان حضور مهاجرین در مناطق کشور را حتی خطرناک و نوعی تهدید به حساب می‌آوریم. نکته قابل تامل در بحث فرصت یا تهدید پنداشتن مهاجران افغانی در بحث سازماندهی آنهاست. بیش از آنکه احساس تهدید ناشی از حضور آنان باشد، ناشی از شلختگی در ساماندهی آنها است. در بسیاری از کشورهای مهاجرپذیر قوانین مشخصی برای پذیرش وجود دارد. آمار دقیق و درستی هم در این باره در دسترس هست. اینکه تعداد آنها چند نفر است؟ در کجا اقامت دارند؟ به چه کاری مشغولند و چه می‌کنند؟ در کشورمان اما چنین سازوکاری نیست یا اگر هست به درستی بدان عمل نمی‌شود. سخت‌گیری یا برخورد یا بگیر و ببند و ایجاد زحمت و عدم پذیرش‌ آنها هم چاره کار نیست، چون پنهانکاری و اقدامات مخفیانه و زندگی زیرزمینی تقویت می‌شود و شکل می‌گیرد. سوال نهایی اینکه، چرا وزیر کشور حامی این موضوع در دولت سیزدهم، مسئولیت کار خود را برعهده نمی گیرد؟

مدیر روابط کار اداره‌کل تعاون، کار و رفاه‌اجتماعی استان زنجان گفت: با تلاش بازرسان اداره تعاون، کار و رفاه‌اجتماعی استان و با تقویت بازرسی‌ها در سال‌جاری نسبت به زمان مشابه در سال گذشته، شناسایی اتباع غیرمجاز در سطح استان افزایش داشته است.