یک کارشناس گفت: «پروژه‌ی ۱۵ ساله احیای‌ میدان توپخانه به سمت یک فضای تاریخی و مرکزی شهر متوقف شده و ساخت ساختمان بلدیه ادامه پیدا نکرد و سنگ‌فرش‌ها با آسفالت جایگزین شدند. مدیران مربوطه جدید با حوزه‌های گردشگری و بافت تاریخی ناآشنا هستند.»

هر زمان که موضوع انتخاب شهردار تهران مطرح می‌شود فرصتی است تا رسانه‌ها در حوزه عمومی به موضوع «مدیریت شهری» توجه کنند. پیشتر هنگامی که بحث انتخاب شهردار دیگری بود، یادداشتی نوشتم و از «قابلیت‌های کلیدی شهرداران» صحبت کردم. آنجا گفتم که یکی از قابلیت‌های کلیدی این است که شهرداران بتوانند مسأله‌های شهری و مدیریت شهری را بخوبی صورت‌بندی کنند و بشناسند. «مدیریت شهری» در ایران معاصر، عملاً با آغاز پیدایش شهر معاصر یا مدرن در دوران ناصرالدین‌شاه و با ایجاد تغییرات در فضای کالبدی و اجتماعی تهران آغاز شد و در 150 سال گذشته فراز و نشیب‌های گسترده‌ای را تجربه کرده است. مدیریت شهری با وجود نقش کلیدی آن در تحولات ایران معاصر، هنوز نتوانسته جایگاه مناسبی در گفتمان‌های دانشگاهی، روشنفکری و عمومی ایران پیدا کند و توجه شایسته و بایسته‌ای به این مقوله نمی‌شود.

ثبات مدیریت‌ها ضروری است. همیشه مدیران باثبات توانسته‌اند گام‌های بزرگ بردارند. عمر متوسط مدیریت شهری تهران هم‌اکنون کمتر از 22‌ماه است. یعنی به‌طور متوسط هر شهردار که مشغول به‌کار شده، تنها 22‌ماه توانسته بر کرسی اداره شهر تکیه بزند.بلاتکلیفی میلیون‌ها نفر جمعیت شهری کشور را نمی‌توان نادیده گرفت. ثبات‌، کیمیای ازدست‌رفته مدیریت شهری کشور است؛ موضوعی که براساس قوانین بالادست رخ خواهد داد. اما این سؤال همواره وجود دارد که کدام نهاد پاسخگوی بلاتکلیفی و بی‌ثباتی مدیریت‌شهری کشور است؟ وضعیتی که سرنوشت میلیون‌ها شهروند را در سراسر کشور دستخوش نوسان و مشکلات گسترده خواهد کرد.

برخی اخبار واصله از اعضای شورای اسلامی شهر حاکی از آن است که عده‌ای از آنان با شهردار شدن یک نفر از بین خودشان موافق و برخی نیز به‌دلیل تجربه دوران سرپرستی لعل‌بخش، خواستار مدیریت وی بر شهرداری کرمانشاه هستند.