«علم دینی» در معنای اعم و موسّع آن عبارت است از: یک حوزه فکری و دانشی (domain of thought) شناخته شده در سطح جهانی (و نه یک رشته علمی یا دیسیپلین خاص) که بر اساس مبانی معرفت‌شناسی و فلسفی ارتباط علم با دین، از «علوم انسانی» متناسب و سازوار با دین سخن می‌گوید.

دانشنامه علم و دین نقطه‌عطفی بنیادین و نشانه‌ای از بلوغ گفتمان علم ودین است. این دانشنامه مجموعه‌ای عظیم از دانش‌های میان‌رشته‌ای و میان‌دینی را ارائه می‌کند و بازتاب یکی از پرشورترین رخداد‌های عصر ماست: پیدایش بحث و گفتگویی بین‌المللی و فراگیر در میان دانشمندان علوم گوناگون.

علوم انسانی رابطه کل‌گرایانه با دین دارند، از این رو دین می‌تواند در علوم انسانی انقلاب مفهومی به راه بیندازد. دین و علم دو دستگاه معنایی جدا نیستند. آنها در ذهن دو فضای شناختی خاص را ترسیم می‌کنند که با هم روابط بسیار پیچیده‌ای دارند. این دو فضا با هم به طور شناختی تلفیق می‌شوند و از این تلفیق و آمیختگی فضای دیگری حاصل می‌آید که «علم دینی» نام دارد. بنابراین، علم دینی حاصل تلفیق مفهومی علم و دین است.

دکتر قاسمی روشن، مسئول بسیج اساتید دانشگاه گیلان، در نشست بسیج اساتید جهاددانشگاهی با موضوع دانشگاه اسلامی اظهار داشت: اسلامی شدن دانشگاه باید دغدغه دانشگاه ها باشد و بصورت یک مطالبه برای دانشجویان و اساتید مطرح شود.

سلسله نشست‌های روش‌شناسی تولید علم دینی به همت دبیرخانه دوره‌های آموزشی پژوهشی فعالان علوم انسانی اسلامی (مفتاح) برگزار شد.

حمید پارسانیا در پنجمین نشست از دور جدید سلسله نشست های روش شناسی تولید علم دینی گفت: علم برحسب ذاتی، نه دینی و نه غیردینی است.

دیدگاه استقلال دو حوزه علم و دین از یکدیگر بر آن است تا از یک سو به تعارض این دو حوزه معرفتی پایان دهد و از دیگر سو، بر نقش علم در اداره عرصه های غیراختصاصی دین تاکید ورزد.استاد جوادی آملی جداانگاری علم و دین را محصول تصوری ناصواب از علم و دین، و تبیین نسبت واقعی علم و دین را در گرو تعیین جایگاه عقل در درون هندسه معرفت دینی می دانند. در این دیدگاه عقل، همگام با قرآن و سنت، تامین کننده معرفت دینی است و از این رو، معرفت عقلانی و دانش علمی از قلمرو معرفت دینی بیرون نبوده و هرگز در مقابل دین قرار نمی گیرد. در این دیدگاه عقل، در برابر نقل، قرار می گیرد، نه در برابر دین. از این رو، از این منظر، علم یکسره دینی شده و چیزی به نام علم غیردینی وجود نخواهد داشت.این مقاله بر آن است تا ضمن بر شمردن ارکان، مبادی و پیش فرض های این نظریه، به کارکرد آن در تصویر علم دینی و اسلامی کردن علوم بپردازد.