نظام اجتماعی ایران به لحاظ تاریخی و با توجه به محدودیت های قابل تحلیل نتوانسته است متکی بر معرفت فلسفی و پارادایمی معینی، از یک چارچوب نظری علمی دنباله روی کرده و خارج از سلیقه های فردی، گروهی و زندگی روزمره به پایداری علمی برسد.