آنچه که تحت عنوان موانع فرهنگی تولید علوم اسلامی در نوشتار حاضر می خوانید نگاهی آسیب شناسانه نسبت به مسائلی است که پیش از گذشت سه دهه از پیروزی انقلاب اسلامی همچنان فراروی ما چهره می نماید.نگاه درست و دقیق به آسیب هایی چون مدرک گرایی، آموزش محوری، پژوهش های سطحی، مطالعات تک رشته ای بجای میان رشته ای و ... از محورهای اصلی این نوشتار می باشد.

در سال های اخیر بحث درباره مفهوم نظری «علم دینی» و تا اندازه‌ای نیز «علم بومی» رونق یافته است. با توجه به اهمیت و اعتباری که «علم science» در جهان جدید پیدا کرده و نقش چشمگیری که در ایجاد تحولات همه جانبه در زندگی افراد و جوامع ایفا می‌کند، می‌توان لااقل یکی از علل جاذبه‌ای را که مفاهیمی نظیر «علم دینی» و «علم بومی» برای برخی از مسلمانان دارند، حدس زد. بر مبنای این فرض می توان تصور کرد که در نظر این گروه از مومنان اگر بتوان علمی اسلامی یا بومی با همان توانایی های علم جدید به‌وجود آورد آنگاه زمینه برای اعاده مجد و عظمت از دست رفته جهان اسلام و جوامع مسلمان آماده خواهد شد.