بعد از انحرافات بوجود آمده در دو زمینه بدعت گذاری های مداح محور در عاشورا و تعارض بین رفتار واقعی گروهی از مداحان با رفتارهای دهه محرم شان،همچنین مدل بازی و مد بازار گروهی از جوانان در دهه محرم،نگاه های انتقادی به مراسم تاسوعا و عاشورای حسینی آغاز گردید و درخواست های عمومی در بحث احیاگری دینی مطرح شد. از چند سال پیش نیز شاهد روضه خوانی و مداحی انتقادی و مطالبه گری در خصوص احیای هدف قیام حسینی هستیم که تا حدی رنگ و بوی سیاسی خصوصا در جامعه دارای فشار اقتصادی، گرفته است. آیت الله حسینی بوشهری برخی از این نوحه سرایی ها را دشمن شاد کن توصیف نموده و محمد ابطحی در توئیتی ،آن را واگشت به فلسفه عاشورا می داند. ورای این اختلاف عقیده، بنظر می رسد که به زودی تغییرات اجتماعی شدیدی را در این خصوص تجربه خواهیم کرد.

افول دینداری در مقابل گسترش سکولاریسم، واقعیتی غیرقابل انکار در تمامی جوامع بوده که بخشی از دلایل وقوع این رویداد نامیمون را باید در بدراهگی و دینداری نامتوازن دینداران جستجو کرد. در چنین شرایطی است که سرخورده شدن از فضای دینی و معنویت، تشدید کننده پناهندگی به آغوش سکولاریسم است. اما راهکار چیست؟ اگر توان اصلاح دینداری و فاصله گیری از بنیادگرایی ها، ایدئولوژی سازی ها ، اسطوره تراشی ها، بدعت ها ، نگاه انحصاری به درک امر مطلق، قوالی گری ها و همانند آنها را داشتیم که چنین آسیبی هیچگاه بوجود نمی امد. برخی از تحلیل گران معتقدند که راهکار عملی در چنین وضعیتی ، احیاگری دینی است. یعنی باید همزمان در دو جبهه اصلاح دینداران و توجیه افراد بریده از دین ، حضور داشت. رویکرد حضور نیز با آغازگری از درون همراه است . دقیقا مثل یک دوچرخه سوار. یک دوچرخه سوار برای اقتصاد مصرف گرا، فاجعه است چرا که ، خودرو نمی خرد ، وام خودرو نمی گیرد، دیر مریض می شود ،بنزین نمی خرد ، قطعات یدکی نمی خرد ،پول پارکینگ نمی‌دهد ،چاق نمی شود ، جریمه نمی شود و .... .

تحلیل اتمسفر سیاسی یک کشور و نظام و ساخت های سیاسی ، به راحتی می تواند قدرت و زمینه تحلیلی برای تبیین آینده یک مملکت را فراهم کند. هرچند که به نص صریح قرآن در آیه 11 سوره رعد، ساخت و بافت سیاسی یک کشور هم متاثر از اراده مردم همان کشور است. در گام دوم انقلاب هستیم و با درس آموزی از نقاط ضعف و قوت گذشته ، دو راه بیشتر در اختیار نداریم. یا با سرپوش نهادن به مشکلات و گرفتاری ها و میدان دادن به محفل گراها ، کشور را وارد دو قطبی نابود کننده بنیادگرایی و گرایش به سمت لیبرالیسم می بریم و یا با تلاش، راه احیاگری دینی و انقلابی و تمدنی را در پیش می گیریم. اسفندیار خدایی در مقاله نظریات سیاسی ، نوکر مردم یا چوپان گله؟به حقایقی در این خصوص اشاره کرده است. مجددا هشدار می دهیم که گرایش به بنیادگرایی ها منجر به آشوب گری های دینی شده و خستگی به همراه آورده و به تسلیم لیبرالیسم شدن می انجامد. احیاگری دینی ، نهضتی عقل مدار و تربیت-تعهد طلب و تمدن ساز است که بخش زیادی از مدیران اجرایی موجود و ادوار، صلاحیت بیان اسمش را نیز نداشته و فاقد کمترین صلاحیت ها برای حضور در ان مشارکت و همگامی با این مسیر هستند. عملکرد چپو گرایانه( بالاتر از غارت) آنها در سنوات ماضی و رصد حال، نشان دهنده معلوم الوضعیت بودن این جماعت به ظاهر آراسته و آلوده به نفاق است. احیاگری دینی و تمدنی غیرت می خواهد که در بعضی از مدیران سراغ نداریم.

پرسش اساسی که هر متفکر علوم انسانی باید پاسخ بدهد این است که نگاه متفکر به علوم انسانی موجودی که در غرب شکل گرفته است چگونه است؟