توسعه علوم انسانی بخشی مهم از توسعه ساختار سیاسی اجتماعی محسوب می شود. بررسی وجوه توسعه علوم انسانی برای کشورهای در حال توسعه بسیار مهم و ضروری است. در مباحث مربوط به توسعه علوم انسانی در ایران و کشورهای در حال توسعه، دو جریان مهم معرفتی «بومی­ گرایی کارکردی» و «بومی­ گرایی معرف ت­شناسانه» قرار دارند و همواره تقابل­ های رویکردی را با یکدیگر داشته ­اند که موجب کندی تحول در توسعه علوم انسانی گشته است.