برخی سوالات مطرح شده پیرامون مساله دریاچه ارومیه نظیر «توفان نمکی در دریاچه خشک شده ارومیه واقعی است یا شانتاژ و تبلیغات رسانه‌ای؟ نشان می‌دهد که هنوز باور عمومی نسبت به مخاطرات این هیولای نیمه خفته، نزد افکار عمومی شفاف نشده است. حساسیت لازم وجود ندارد و تمرکز کافی روی مسئله نیست. مردم تصور می‌کنند و بیان می‌دارند که هر وقت بارندگی می‌شود نمک‌های پودری در آب حل شده و بعد از خشک شدن به زمین می‌چسبند. نمک بعد از خشک شدن مانند سیمان سفت به هم چسبیده و با باد از زمین کنده نمی‌شود. حتی مصداق می‌آورند که اگر قرار بر توفان نمک بود پس باید پهنه‌های نمکی در خور و بیابانک و جندق هم دارای توفان نمکی باشند که شاهد چنین پدیده‌ای در آنجا نیستیم.بستر دریاچه ارومیه عمدتا از رسوبات بسیار ریزدانه دریاچه‌ای تشکیل شده است؛ لذا، پدیده توفان‌های نمکی یا ریزگرد‌های نمکی در اطراف دریاچه خشک شده ارومیه کاملا واقعی بوده و یک بحران جدی و مستند محیط‌زیستی محسوب می‌شود نه صرفا تبلیغات رسانه‌ای. مسیری که این طوفان‌های نمکی طی می‌کنند، از مناطق صنعتی شرق دریاچه عبور کرده و خود را به محدوده بین تبریز و آذرشهر می‌رساند. در این مسیر، گرد و غبار با آلاینده‌های ناشی از پالایشگاه، نیروگاه و شهرک‌های صنعتی ترکیب می‌شود و در نتیجه، مخلوطی مرگبار از نمک، پساب صنعتی، دوده و ذرات سمی به ریه‌های شهروندان راه پیدا می‌کند.با استناد به تصاویر ماهواره‌ای ،در محدوده شرقی دریاچه ارومیه، توفان‌های گرد و غبار فعال شده‌اند و باد غرب به شرق با سرعتی بین ۳۰ تا ۴۰ کیلومتر در ساعت این ذرات را به سمت کلان‌شهر تبریز می‌رانَد. برخی از محققین برد این طوفان را تا ششصد کیلومتر پیش بینی می کنند.

دریاچه ارومیه از اواسط دهه 1380 شروع به خشک شدن کرد. برداشت بیش‌ازحد مجاز منابع آب تجدیدپذیر حوضه آبریز، ایجاد چاه‌های غیرمجاز، تغییرات اقلیمی و استمرار خشک‌سالی‌ها و همچنین توسعه نامتوازن بخش کشاورزی حوضه آبریز در سال‌های گذشته موجب خشک شدن آب این دریاچه شد.

کارشناسان پیش بینی می‌کنند در آینده‌ای نه چندان دور تنش‌ها، درگیری‌های ملی، منطقه‌ای و بین المللی بر سر مساله آب بیشتر خواهد شد و از آنجا که همگان به آب شیرین و پاک نیاز دارند، دور از ذهن نخواهد بود که جنگ‌های آینده جهان بر سر منابع آب صورت گیرد.