در حالی که سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت) تاکنون مسئولیت تهیه منابع درسی و دانشگاهی در زمینه علوم انسانی را عهده‌دار بوده و توانسته است علاوه بر کسب عنوان ناشر نمونه طی سالیان متمادی، بیش از ۲۰۰۰ عنوان کتاب در حوزه علوم انسانی منتشر کند، طی ماه‌های گذشته عملکرد این سازمان مورد نقد عده‌ای خارج از دایره علمی و دانشگاهی قرار گرفته است!

عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی معتقد است: در علوم انسانی اسلامی برخی به دنبال جابجایی فقه اجتماع با علم اجتماع هستند در حالی که این دو سازوکارهای معرفتی متفاوتی دارند و این امر منجر به خلط معرفتی شده است.

دکتر طالب‌زاده با اشاره به رابطۀ نزدیک علوم انسانی و علوم طبیعی، به این نکته متذکر می‌شود که علوم انسانی، عمدتاً در قرن نوزدهم شکل گرفته‌اند، در حالی‌که علم جدید در قرن ۱۵ و ۱۶ شکل می‌گیرد، با این حال این علوم سعی می‌کنند تا منطق علوم طبیعی را توضیح داده و تبیین کنند، بنابراین اگر ماهیت علوم جدید، مخصوصاً علوم طبیعی را نشناسیم، علوم انسانی را نیز نخواهیم شناخت.

تحول اول این بوده است که انسان در محور و کانون اندیشه واقع شد. با ظهور دکارت و مبنا گرفتن «کوژیتو» یا «من می‌اندیشم» به عنوان بنیان اندیشه و هستی؛ برای نخستین بار در تاریخ فلسفه انسان موقعیت کانونی پیدا کرد و این چیزی نبود که در یونان و در قرون وسطی اثری از آن وجود داشته باشد. با محور قرار گرفتن انسان، حقیقت به معنای ادراک مطابق با واقع تحت‌الشعاع قرار گرفت. مفهوم حقیقت مبدل به یقین شد و یقین انسانی محور حقانیت واقع شد؛ درحالی که یقین یک معنا و مفهوم نفسانی یا یک حالت نفسانی است، چگونه می‌تواند مقام محوریت در اندیشه را احراز کند؟ فیلسوفان دوره مدرن برای توجیه مفهوم یقین از الگویی استفاده کردند که می‌توانست الگوی مشترکی برای ذهن و عین قرار بگیرد.