علم و عمل دو یارند در نبود هریک ، دیگری سودی نداشت.علم و دانش بشری زمانی برای جامعه و مردم سودمند و مفید است که با عمل و اجرا همراه گردد یعنی عالم به علم و دانسته‌های خود عمل کرده و آن را با اشتیاق به دیگران نیز بیاموزد. و علوم دینی نیز زمانی که در جامعه اجرا و عملی شود نتایج و اثرات شایسته و بهینه خود را نشان خواهد داد. لذا علم با عمل سودمند است. علم با عمل دو صفت و دو فضیلت جدا ناشدنی است و هر دو وابسته به یکدیگرند.