در شمال غرب تهران و بخش‌هایی از جنوب شهر در خیلی از محله‌ها هستند؛ وسط خیابان‌ها، میان پیاده‌روها، کنار خانه‌ها، پارک‌ها و زمین‌های چمن و بازی و حتی میادین میوه و تره بار. دکل‌ها با آن هیکل نخراشیده و غول پیکرشان هر جا که توانسته‌اند قد کشیده‌اند و در میان قامت آنها هر جا که فضا اجازه داده است، خانه‌ای هم برپا شده. اینجا «دکل‌ها با زندگی مردم» همسایه هستند و «مردم با دکل ها»؛ البته گذاره دوم جمله بهتری است زیرا دکل‌ها بودند که در حریم ممنوع آنها و حتی زیر تاجشان خانه‌ها آجر به آجر چیده شدند.