بدون ترديد رمز ماندگاري يك جامعه پويا وجود دانشگاه هاي فعال، زنده و بهجت زاست. همراهي وهمدلي دانش و دانشگاه از يك سو وقدرت و حكومت از سوي ديگر ميتواند پويايي و نشاط جمعي يك جامعه را رقم زند. چنانچه در بسياري از دوره هاي گذشته همراهي دانشو قدرت سياسي موجب زايش تمدني در ايران شده است. اين موضوع هم در گذشته كشور ما و هم در حوزه هاي تمدني ديگر بي سابقهنيست، اما متأسفانه علوم انساني در جامعه امروزي ما نه تنها اين چنين نيست بلكه عادت جريان روشنفكري ـ دانشگاهي موجود حاكي ازمخالفت، تعارض و تضاد حوزه علوم انساني با گفتمان مسلط اسلامي در جامعه ديني ـ اسلامي معاصر است.