دکتر عبدالکریمی قرائتی انتقادی نسبت به علم دینی دارد. بنظر می رسد ایشان علم را با رویکرد ابطال گرایی و اثبات گرایی مد نظر قرار داده و دین را با رویکرد مطلق، نگریسته و در نهایت نتیجه می گیرد که نزدیک سازی یک پارادایم نسبی و ابطال پذیر با یک پارادایم مطلق، امکان پذیر نبوده و اقدام به نقد علم دینی می کند. این برداشت همان قدر دارای خطا است که برداشت برخی از صاحب نظران حوزه از علم دینی خطا دارد. این گروه، دین را امری مطلق دیده(پیش فرض یکسان بودگی امر مطلق دین با فهم کامل از دین، در ناخودآگاه آنان است) و معتقدند که مشروعیت هر علمی، منوط به تایید شدگی توسط آیات و روایات دینی است. بنظر می رسد ، بر هر دو برداشت، انتقاداتی وارد باشد.