سابقه «غدير» و «عيد گرفتن» اين روز مقدس، به زمان پيامبراکرم(ص) مى‏ رسد. در دوران ائمه‌ديگر نيز اين سنت دينى ادامه داشته و امينان وحى الهى، همچون امام صادق(ع) و امام رضا(ع) آن را آشکار ساخته و يادش را گرامى و زنده نگه مى ‏داشتند. پيش از آنان نيز، اميرالمومنين علی(ع) احياگر اين عيد بود.‏

«امـروز روز ولایت و روز ولایت‌مـداران است و ایـن جلسه، از آنِ شما پیروان ولیّ خدا. من امروز دربارۀ ولایت که معنا و مفهوم این روز است، سخن خواهم گفت. ما روز غدیر را جشن می‌گیریم، ولی نه برای اینکه شاد و خوشحال باشیم، زیرا ما در عقل و دل خود چیزی که ما را شاد و خوشحال کند، نمی‌یابیم. ما در اینجا گرد هم می‌آییم تا برای روزگار دشوار و آیندۀ تاریک خود توشه برگیریم و مسلّح شویم. ما در روز «علی» جمع می‌شویم تا با او بیعت تازه کنیم و او و سیرۀ او و دنباله‌روان او را ولیّ و پیشوای خود برگیریم و خط مشی او را دنبال کنیم، تا امید در دل‌هایمان زنده و برانگیخته شود.

در روایتی آمده که روزه «دحو الارض» مثل روزه 70 سال است و هر که این روز را روزه بدارد و شبش را به عبادت به سر آورد، برای او عبادت 100 سال نوشته می‌شود.

همانطور که همه ما شنیده ایم و در کتاب‌ها خوانده ایم روزی به نام آخرالزمان در این دنیا وجود دارد که هیچ کس جز پروردگار از آن خبر ندارد .