خدا یک گمشده انسان ی است. از همین جا یک رویکرد انسان بنیاد نسبت به خدا برایم معنی دارد، یعنی انسان با همه خودبنیادی و عقلانیتش و با همه تقلاها و تمناها و دغدغه های انسانی خودش، خدا را آرزو و جست وجو می کند. خدا وجهی متعالی است که انسان در خود و در همه هستی، طلب و تمنا می کند. جست وجوی خدا؛ یعنی انسان در جست وجوی معناست و کسانی مانند ویکتور فرانکل این بحث را کرده اند.

ما در زندگی خود گم کرده ای داریم. چون اگر گم کرده نداشتیم هیچگاه دچار«غم»،«نا امیدی»،«ترس» و«حسرت» نمی شدیم. وقتی خاطرات زندگی گذشته خود را به یاد می آوریم گاهی دچار یأس و نومیدی می شویم؛ با این که به ظاهر کمبودی نداریم. چرا انسان هایی هستند که از لحاظ ظاهری و مادی و دنیوی کمبودی ندارند اما غمگین و مأیوسند و با تحسر و پشیمانی به گذشته خود می نگرند؟ اگر ما بودیم و این گم گشته های مادی؛ در این صورت، کسی که گمگشته های مادی را یافته و کمبود مادی ندارد.