ما در زندگی خود گم کرده ای داریم. چون اگر گم کرده نداشتیم هیچگاه دچار«غم»،«نا امیدی»،«ترس» و«حسرت» نمی شدیم. وقتی خاطرات زندگی گذشته خود را به یاد می آوریم گاهی دچار یأس و نومیدی می شویم؛ با این که به ظاهر کمبودی نداریم. چرا انسان هایی هستند که از لحاظ ظاهری و مادی و دنیوی کمبودی ندارند اما غمگین و مأیوسند و با تحسر و پشیمانی به گذشته خود می نگرند؟ اگر ما بودیم و این گم گشته های مادی؛ در این صورت، کسی که گمگشته های مادی را یافته و کمبود مادی ندارد.