فروش اعجاب‌انگیز فیلم‌های کمدی (بنا بر دلایل عدیده و نسبتا مشخص مرتبط با شرایط اجتماعی ایران) باعث شده که در دو سال گذشته، سینما‌ها کمتر مجالی برای اکران فیلم‌هایی از ژانر‌های دیگر پیدا کنند و ناخودآگاه سرمایه نیز به سمت کمدی‌ها سرازیر شده است؛ البته این روند کاملا برعکس آن چیزی است که در شبکه نمایش خانگی شاهد آن هستیم، چرا که در دو سال اخیر، اکثر آثار مخاطب‌پسند VOD ها، در ژانر اجتماعی و پلیسی-جاسوسی ساخته شده‌اند. در این شرایط، بسیاری از کارشناسان سینمای ایران، فروش ۷۵ درصدی کمدی‌ها در سال جاری را یک فرصت قلمداد می‌کنند و بسیاری از آن، به یک تهدید جدی برای کلیت سینمای ایران که به سینمای اجتماعی شناخته می‌شد، تعبیر می‌کنند. بسیاری معتقدند که چالش‌ها و تاثیر‌های بلندمدت تک‌ژانری شدن سینما، بیش از تاثیر امروز آن است. به شکلی که این روند ممکن است بر فرهنگ و هنر جامعه تأثیر بگذارد. غفلت از مسائل اجتماعی، تاریخی و فلسفی در سینما می‌تواند به سطحی شدن فرهنگ عمومی در سلایق هنری بینجامد. همه این‌ها باعث می‌شود که سینما دیگر نتواند به عنوان آینه‌ای از جامعه، تنوع و عمق خود را حفظ کند.

سجاد نوروزی می‌گوید: «شرایط سینمای ما با شرایط جهانی یک فرق عمده‌ دارد. سینمای جهان 4-3ماه بعد از کرونا سرپا می‌شود اما سینمای ایران زمان بیشتری طول می‌کشد تا به حالت پیش از کرونا بازگردد.»

آمار فروش سینماها در تهران و دیگر شهرها نشان می‌دهد تقریبا نیمی از رقم کل فروش سینمای کشور مربوط به تهرانی‌هاست.

حسین فرحبخش که این روزها فیلم سینمایی «دشمن زن» به تهیه‌کنندگی او در حال اکران است می‌گوید پرداخت پول‌های هنگفت که معلوم هم نیست از کجا آمده توقعات را بالا می‌برند