جامعه ایرانی ناامید است. این جمله را این روزها زیاد می‌شنویم و می‌خوانیم. «امید اجتماعی» مفهومی است که به محور نشست‌ها و هم‌اندیشی‌های مختلف تبدیل شده است. از رئیس‌جمهور گرفته تا نمایندگان مجلس «امید» را دغدغه خود می‌دانند و می‌کوشند «دستوری» آن را احیا کنند. تحلیلگران و اندیشمندان حوزه‌های مختلف نیز قلم به دست گرفته‌اند و تلاش می‌کنند با واکاوی علل ترویج و تشدید ناامیدی، برای جان بخشیدن دوباره به امید به یاری حکمرانی بیایند. تب ناامیدی اما، رو به روز تندتر می‌شود. اختلاف‌نظرها هم کماکان پابرجاست.

متاسفانه برخی مدیران به واسطه همراهی با عملیات روانی جریان معارض ارزش‌ها، خود را در موضع اتهام قرار می‌دهند. برخی مدیران نیز چنان به عدم رسیدگی به مشکلات اصرار دارند که انسان بدگمان می‌شود آیا مامور ناراضی کردن مردم هستند؟