بسیاری از جامعه‌شناسان و آسیب‌شناسان اجتماعی در سال‌های اخیر هشدارهای زیادی درباره عدم‌تمایل به‌کار کردن دربخشی از جامعه ایرانی داده‌اند. از نظر آنها نشانه‌های تنبلی اجتماعی دربخشی ازجمعیت کشور خیلی بارز است. استقبال از بین‌التعطیلین، تمایل به استخدام دولتی، استقبال از پشت‌میزنشینی، پایین بودن سرانه ورزش در ایران، بالا بودن میزان تماشای تلویزیون در کشور و... نشانه‌هایی است که از احتمال وجود آفت و آسیبی به نام تنبلی خبر می‌دهد. در این رابطه با دکتر مجید صفاری‌نیا، رئیس انجمن روانشناسی اجتماعی ایران گفت‌وگو کرده‌ایم تا او به ما بگوید چرابخش مهمی از جامعه ایران دچار خمودگی و تنبلی اجتماعی شده است.

افزایش روزافزون، نبود آمار دقیق، کمبود آموزش کلید واژه های اصلی بسیاری از اسیب های اجتماعی است که در کنار همه مشکلات دیگر روان جامعه را آزرده و نگرانی های بسیاری را به فرد فرد شهروندان تحمیل کر ده است. در میان همه آسیب ها معمولا تجاوز به کودکان ابعاد دیگری می یابد و نوع برخورد با آن متفاوت است. اخباری هم که هر روز از گوشه و کنار کشور در این باره به گوش می رسد این پرسش جدی را مطرح می کند که آیا جامعه ما تا این حد برای کودکانمان ناامن شده است؟