در سياه‌بازي تئاتر سنتي خودمان، «سياه» با تکرار سؤال «چرا نمي‌خندي؟» ارباب قدرتمند خود را دست مي‌اندازد و باعث خنده دسته‌جمعي تماشاچيان با يکديگر مي‌شود. از ديد مغزپژوهان امروز نيز خنده سالم براي جامعه‌اي انساني، وقتي که به عنوان حربه‌اي عليه مصائب و مشقات روزگار و زورمندان ستم‌پيشه به‌کار مي‌آيد، خنده‌اي با يکديگر است نه خنديدن به ديگري. خنديدن به ديگري، موجب شقاق و گسستگي، نفاق، پراکندگي، فروپاشي، ازکف‌رفتن انسجام اجتماعي و فروپاشي مي‌شود.

اواخر دهه 80 بود که تماشاخانه‌های خصوصی آرام آرام شکل گرفتند. این تماشاخانه‌ها ابتدا در اطراف چهارراه ولیعصر و در همسایگی تئاترشهر پدیدار شدند و گاهی توانستند با حضور چهره‌های شناخته‌شده در سالن‌هایشان، تماشاگران تئاتر را جذب کنند. بعدها تماشاخانه‌ها با صدور مجوز از سوی مرکز هنرهای نمایشی افزایش یافتند و با گذشت هفت سال از دهه90 در سطح پایتخت تماشاخانه‌هایی متولد شده‌اند که در اجرای نمایش‌، بار بیشتری را نسبت به تالارهای دولتی بر دوش می‌کشند.

«امشب به خاموشی دریا رفتم...، امشب که شامگاه چهارم مردادماه یک‌هزار و سیصد و نود و هفت خورشیدی بود... از زمانی که هر شب به دیدن تئاتر می‌رفتم، سال‌ها می‌گذشت... حدود20 سال! در طول این20 سال، تجربه من در تئاتر در کنار توقع من از اسم‌ها بیشتر و بیشتر می‌شد و سطح کیفی نمایش‌ها به بهانه‌ خلاقیت ضعیف‌تر و ضعیف‌تر... اما... امشب با چشمان زیادی به خاموشی دریا نشستم... و چشمی به خاطراتم تلنگر می‌زد که مطمئنی به 20 سال پیش برنگشته‌ای؟ خوابی؟ شاید مکاشفه‌ای چیزی؟»

مدیر جدید تئاتر شهر هنوز برنامه مشخصی برای نحوه اجرا در این مجموعه ارائه نداده است.