فردین علیخواه در یادداشتی به بیانی انتقاد گونه از سیاست پلمپ اماکن توسط حاکمیت پرداخته است و اینگونه می نویسند: گویا سیاست رسمی وارد مرحله جدیدی شده است که می‌توان آنرا مرحله «پلمب» نامید. «پلمب» بیانگر «مرحله پسا-ایده» است. به نظر می‌رسد که در اینجا جامعه از ایده گذر کرده و به فاز کُنش رسیده است. پلمب نشانگر ارتباط و تماس مستقیم حاکمیت با خود زندگی روزمره است. حالا دیگر واسطه‌ها حذف شده اند و کنش و واکنش بین حاکمیت و مردم به شکلی مستقیم و بی واسطه جریان دارد. به همین دلیل است که بسیاری از جامعه شناسان معتقدند که آنچه در ماه‌های گذشته در ایران جریان دارد، موضوع «زندگی» است. در سیاست پلمب درمانی نه یک مکان یا یک مغازه یا یک مرکز خرید، بلکه جریان زندگی و در برداشتی دیگر، زیست جهان پلمب می‌شود.

کارکرد رسانه در دنیای امروز نه قابل کتمان است و نه قابل انکار. رسانه از ابزار اطلاع رسانی عمومی تبدیل به وسیله‌ای جهت مهندسی اجتماعی، ابزار نظارت و بازرسی و مطالبه گری عمومی، ابزار جهت دهنده به جریانات توسعه‌ای شده است. هرچند باید پذیرفت که رسانه نوعی شمشیر دو لب بوده و باید مکانیزم‌های کنترل شایسته بر آن اعمال شود. اما چنین نظام کنترلی را نباید در قالب تهدید از زبان حامیان سنتی دولت سیزدهم شنید. بسیاری از رسانه‌های هم جهت و هم سو با رئیس جمهور، حسب وظایف حرفه‌ای خود، انتقادات مستمری را بیان داشته و خواهند داشت. روی سخن بشکل خاص سمت آقای علم الهدی بوده و مشفقانه درخواست می‌گردد از این نوع موضع گیری خطرآفرین و پرپیامد، بشدت پرهیز کنند. شنیده‌های غیر رسمی در زمان انتخابات نیز بیان کننده برخی تذکرات از جانب دفتر به ایشان در خصوص برخی از مواضع و شیوه فعالیت بود. رسانه در شرایط حاضر، از نان شب هم برای نظام واجب‌تر است. سربسته عرض شد، ان شاالله مورد توجه هم قرار گیرد. تحلیل رویداد ۲۴ در این خصوص، قابل تامل است.

سردبیر روزنامه همشهری می‌گوید: «اگر در برخی موارد رسانه‌های ما چیزی نمی‌گویند این برمی‌گردد به یک خودسانسوری که در رسانه‌های ما وجود دارد و این خودسانسوری محصول چندین دهه اتفاقاتی است که در عرصه رسانه افتاده است. در دوره‌ای رسانه‌ها به شدت توقیف شدند و این باعث شد رسانه‌ها برای ادامه حیات خود یکسری رفتار‌ها انجام دهند. طبیعتا مراجع قدرت اعم از سطوح میانی و پایینی خیلی بیشتر مایل هستند آزادی را از رسانه‌ها بگیرند.»

رضا تاجگر: اخیراً اطلاع رسانی شد که لایحه «قانون مطبوعات و خبرگزاری‌ها» در ۱۱۸ ماده قرار است به‌زودی تقدیم مجلس ‌شود.شاید از یک نگاه، مهم‌ترین ویژگی این لایحه، تحدیدسازی مجازات سنگین توقیف مطبوعات و خبرگزاری‌ها (به جرایم علیه امنیت داخلی و خارجی) باشد ولیکن گفتنی است اشکال‌هایی اساسی نیز بر مفاد این لایحه مترتب است که به نظر می‌رسد نیازمند توجه حقوق‌دانان و تأمل و دقت‌نظر قانون‌گذار است .

«گرانی کاغذ»، «افزایش هزینه‌های انتشار»، «ریزش مخاطب»، «سانسور»، « نبود آزادی بیان»، «از دست رفتن اعتماد عمومی به رسانه ها»، «خودسانسوری و محدودیت در انتشار مطالب»، «‌فعال‌شدن شبکه‌های مجازی»، «وضعیت نامناسب آموزش روزنامه نگاران» و.... اینها دردهایی هستند که مطبوعات ایران این روزها به آن مبتلا شده است.