نقد، سوال و مطالبه گری را باید از ارکان بسیار ضروری هر نظام سیاسی و مدیریتی دانست. از طرف دیگر فسادستیزی و برخورد با مصادیق و راه‌های رواج آن، یک الزام توسعه‌ای در هر سیستم متمایل به ارتقا محسوب می‌شود. اما در برخی از موارد مشاهده می‌شود که با وجود اهمیت فوق العاده حوزه و و موضوع مورد تمرکز، با مصداق یابی‌های اشتباه، عدم در نظرگیری اولویت‌ها، تحلیل‌های نادرست در ارتباط موضوع با مصداق و مواردی همانند، نه تنها مشکلی از مشکلات مشاهده شده حل نمیشود، بلکه ممکن است باعث شائبه و سو تعبیر و سوتدبیر شود. سخنرانی اخیر خانم پریسا زارع از محققان خوب کشورمان در نشست مجازی موسسه معظم دین و اقتصاد با موضوع «تعارض منافع و درب گردان در نظام بانکی ایران» بنظر نیازمند تقویت واقع بینی‌ها و روشنگری‌های خاص بوده که متن ارایه شده در ادامه بحث، با نگاهی اصلاحی قصد شفاف‌تر نمودن موضوع را دارد.

در جوامعی که ساختارهای آن ها نهادینه نیست، به طور طبیعی اندیشه‌های آن ها هم نهادینه نیست؛ چرا که مهم‌ترین نهاد اندیشه در جوامع خصوصاً در جوامع مدرن، نهاد دانشگاه است. دانشگاه نهادی است که متکی به فرمی خاص از دانش است، فرمی که به آن «دانش آکادمیک» می‌گویند. در این نوع از فرم دانش، «متن» و «تولید متن» اصلی‌ترین فرم تولید دانش است و از آنجا که متن، محور تولید دانش است با ارجاع به متن است که متنی دیگر تولید می‌شود. اما اگر در جامعه‌ای این ساز و کار نباشد، در عرصه اندیشه همچون عرصه‌های دیگر فضایی «شو گونه» رقم می‌خورد. بدین شکل شبکه‌‌ای از روابط لابی‌گونه شکل می‌گیرد تا متفکر یا اندیشه‌ای را به موضوع تبلیغ و پروگاندا بدل کنند.