کودکان تهران در تجربه زيست خود در شهر از کمبود‌هاي اساسي رنج مي‌برند. کمبودهايي که به‌مرور زمان در رشد نامطلوب دوطرفه «شهر» و «کودک» نقش ‌انکارناپذیری خواهد داشت. نتيجه اينکه احتمال مي‌رود مقام عرصه شهري به فضاي گذر تنزل يابد و کودک، شهروندي بي‌تفاوت نسبت به سيماي شهر شود. شهروندي که عمق معناي «شهروندي» را درک نکرده است، نسبت به فضاي زيستن خود از مقياس خانه تا شهر ذهنيت صحيحي ندارد و در هر آنچه از فضاي شهري و معماري آن حاصل شده خود را مفعول مي‌پندارد.