قراردادهای هوشمند (Smart Contract) نوعی از فناوری مبتنی بر زنجیره‌های بلوکی هستند که در آینده بسیار نزدیک دنیای کسب و کار را به شدت دگرگون خواهند ساخت. آن‌طور که از این نام می‌توان استنباط کرد این تکنولوژی شیوه قرارداد ما بین اشخاص را متحول می‌کند، به طریقی که افراد با امنیت و سرعت بیشتری فعالیت‌های متعهد شده را انجام دهند. قراردادهای هوشمند نخستین بار توسط نیک سابو (Nick Szabo) در ۱۹۹۶ میلادی مطرح شدند.

نوامبر سال گذشته یک کاربر به‌صورت تصادفی بیش از ۱۵۵ میلیون دلار از سرمایه خود را در سرویس کیف الکترونیکی «پریتی» متعلق به ارز مجازی «اتریوم» (ethereum) از دست داد. این کلاهبرداری در نتیجه وجود یک باگ بزرگ در این نرم‌افزار اتفاق افتاد که دامن این کاربر را گرفت. این اتفاق البته اولین حادثه‌ای نبود که در کیف پول هوشمند پریتی رخ می‌داد. یک ماه قبل از این اتفاق، یک باگ دیگر در این سرویس باعث شد هکرها بتوانند مبلغی معادل ۳۰ میلیون دلار از ارزهای مجازی این برنامه را به سرقت ببرند. البته پریتی تنها کیف پول متعلق به اتریوم نیست که از این دسته از آسیب‌پذیری‌های قرارداد هوشمند (Smart Contract) ضرر می‌کند.