قیمت‌ها چنان با نادانی و بشکل دومینو وار بالا رفت که انسان را به تعجب وا می‌دارد. تعجب از اینکه، وقتی مشکلاتی از جنس مشکل حاضر، ده‌ها راه حل آزمون پس داده برای رفع دارد، چرا به حماقت‌ها تن در می‌دهیم و بشکلی هیجانی و بشدت پرپیامد با مسائل برخورد می کنیم؟ چرا لشکری از حمایت های نابجا راه می اندازیم و مثلا قصد توجیه گری داریم؟ چرا نمی خواهیم بپذیریم که نرخ تورم در نزد مردم به واسطه قیمت تخم مرغ و قوت روزانه محاسبه می شود نه عدد و رقم ادعا شده توسط فلان وزیر و وکیل . . عقلمان به جایی قد نمی‌دهد، مگر کمک از توزیع احتمالی برنولی و احتمال نفوذ در سیستم سیاسی و مدیریتی کشور! قضاوت نمی کنیم ، اما حق داریم بپرسیم که چه کسانی مسبب حضور افرادی همانند ساداتی نژاد، فاطمی امین و عبدالملکی در سیستم کلان مدیریتی کشور بودند؟ هیچ قضاوتی نداریم، اما هوشیاری نهاد‌های امنیتی را تقاضا داریم. روی پیشانی هیچ یک از ما نمی‌نویسند منافق نفوذی یا نادان جاه طلب.

عبدالناصر همتی در مقام ریاست بانک مرکزی با نوشتن یک یادداشت اینستاگرامی در هر سه روز پرچم امیدوارسازی را در دست گرفته و با قاطعیت وضع موجود را قابل کنترل می‌داند. به نظر می‌رسد آقای همتی را باید بابت امیدواربودن تحسین کرد، اما لازم است ایشان واقعیت‌ها را هم بپذیرد.هیچ ایرانی دلسوزی نیست که نخواهد امیدواری‌های آقای همتی به عمل برسند، اما ایشان نیز باید توجه داشته باشد امید دادن باید ریشه در واقعیت‌ها داشته باشد.

مطمئناً راه‌حل وجود دارد، اما ما نمی‌توانیم از سیستمی که تا این حد آلوده شده، انتظار راه‌ حل داشته باشیم. ما از هر مشکل جهانی سعی کرده‌ایم به‌عنوان یک بهانه برای پیشبرد منافع خودمان استفاده کنیم و حتی از بسیاری از واژه‌ها و عبارت‌ها مثل اقتصاد آزاد برای چپاول مردم استفاده کردیم.