کشور دچار نوعی جنون مقاله نویسی علمی- پژوهشی و چاپ در مجلات گرید دار داخلی و خارجی شده است. مقالاتی که عموما پایان نامه محور بوده و فاقد پختگی ها‌ی لازم هستند (هر دانشگاه داخلی به این گذاره اعتراض دارد اعلام کند تا با بررسی و انتخاب ۱۰۰ پایان نامه تحصیلات تکمیلی از دانشگاه شان روسیاه شان کنیم). گویا علم و پیشرفت علمی با محوریت مقالات علمی- پژوهشی محقق می‌شود. جمع اوری داده‌ها و چاپ مقاله در ایران هم داستان‌ها دارد. کاسبی ۲۰-۳۰ میلیون تومانی برای اخذ پذیرش و چاپ در برخی مجلات تا چاپ ۵۰-۷۰ میلیون تومانی در مجلات ISI (باز هم اگر کسی مدعی است، پا جلو بگذارد ثابت کنیم). سرانگشتی حساب کنیم تا مشتری شوید. مقاله‌ای ۵۰ میلیون تومان یا هزار دلار. با ۳۶ میلیون دلار، می‌توان ۳۶ هزار مقاله رسمی برای کشور و به اسم کشور چاپ کرد. خجالت نمی‌کشیم از این حد افتضاح با پوشش علم. شرم نمی‌کنیم که اسم این شاخص را توسعه علمی بگذاریم؟ پلشتی کار به حدی بالا امده که بخشی از جریان علمی کشور تبدیل شده است به آویز تریپ بازی علمی، گرفتن حقوق هیات علمی و چاپ مقاله توسط دانشجویان. احتمالا آقای وزیر عتف جناب دکتر زلفی گل، صحبتی در این خصوص ندارند؟ متمایل به مناظره نیستند؟ جوابیه‌ای نمی‌خواهند برای تنویر افکار عمومی برایمان بفرستند؟ و.. پاسخ همه این موارد منفی است، چون اصل ماجرا درست است و مدیران علمی ما، جرات صحبت و لایه برداری از این باتلاق را ندارند. با هر مقام علمی دارای پست موثر مدیریت علمی در کشور حاضر به مناظره در مکان و نهاد علمی خودشان هستیم (ما می‌اییم).

پیرو انتشار کلیپ دپوی پایان نامه‌های دانشگاه آزاد در یک ضایعاتی استان بوشهر، رئیس دانشگاه آزاد اسلامی توضیحاتی داده که گویا کار را پیچیده‌تر می‌کند. ایشان مدعی شده که پایان نامه‌ها مربوط به فارغ التحصیلان مربوط به یک نهاد آموزشی استان است (احتمالا آموزش و پرورش) و باید از ان نهاد پیگیری کرد. صحت و سقم این ادعا توسط خبرنگاران ما در دست بررسی است.

بسیاری از دانشگاه‌ها و مراکز علمی معتبر در ایران برای اینکه دانشجویان و قشر آکادمیک را تشویق به فعالیت‌های علمی کنند، پاداشی نقدی را برای این‌گونه افراد در نظر می‌گیرند.