زهیر می‌گوید: «در ذهنم خودم را در جایی می‌بینم که هیچ کس دیگر در آنجا نیست. با خودم قدم می‌زنم و شعری می‌خوانم. همین‌طور قدم می‌زنم. بارها در ذهنم او را دیده‌ام که تا آخر عمر کنار من مانده است. فرسنگ‌ها دور از اینجا... با هم.» سکوت می‌کند. پس‌از دقایقی این گونه ادامه می‌دهد: «آیا عشق سرکوب شده بهتر است یا اینکه از اول عاشق نشده باشی؟ هنوز جواب را نمی‌دانم.»