مرحوم سیداحمد خمینی وقتی زنده بود حواسش به محرومان اطراف حرم امام راحل خصوصا مهاجرین پاکستانی آنجا بود. گاهی لباس ساده‎ای می‎پوشید، کلاه پشمی می‎گذاشت، بین آنها می‎رفت و به حرف و درد دلشان گوش می‌داد و هر چه از دستش بر می‎آمد کمک‌شان می‌کرد. مناطقی که حالا ۱۵۰ هزار تبعه‌ی قانونی و غیرقانونی از شهرها و روستاهای محروم و جنگ‌زده‌ی افغانستان، پاکستان و بنگلادش دارند و با حداقلی‎ترین امکانات و نبود بهداشت زندگی می‌کنند

شایعه بزرگتر از آن بود که انسانی آن را بشنود و قلبش نلرزد!« حمله نیروی انتظامی به کپر نشین‌های پاکستانی برای رد مرز اتباع غیر مجاز باعث گم شدن و مفقود شدن کودکان آنان شد!» «اگر این کودکان دزدیده شوندچه؟ اگر بمیرند چه؟! اگر دیگر پیدا نشوند چه؟!!» ولی سکه روی دیگری نیز داشته و دارد.