وزير محترم بهداشت در بياناتي متين فرموده‌اند: «فرزندان شهدا و جانبازان جاي كسي را تنگ نكرده‌اند». التفات و احترام ايشان نسبت به شهدا و خانواده ايشان كه در هر حال از فحواي اين جمله فهميده مي‌شود، مايه خوش‌وقتي و مباهات است و وظيفه همه ماست. اما فال نيك گفتارهاي وزير بيشتر از اينهاست!

«افق نگاه» مثل حدت بینایی محدود است؛ هر دو خارج از اختیار انسان هستند، اما شباهت‌ها به همین‌جا ختم می‌شود. اگر حدت بینایی را نزدیك‌بینی، دوربینی و پیرچشمی تعیین می‌کنند، افق نگاه یعنی آنچه در مخیله و تصورات ما از امكانات واقعیت می‌گنجد را فاكتورهایی متعدد تعیین می‌کنند. یا بهتر بگویم، این افق محدود به چارچوب‌هایی مستقل از اراده ماست؛ همان چیزی که «لیوتار» اول‌بار «فراروایت» خواند و «فوكو» آن‌ را به بیانی دیگر discourse می‌نامید كه به فارسی گفتمان ترجمه شد.

در اقتصاد مبتنی بر بازار که در قیاس با اقتصاد برنامه‌ای ظاهرا کور و غیرعاقلانه است، سازوکارهای کنترلی متعددی وجود دارد که مستقل از اراده افراد زنگ خطر را به ‌صدا درآورده و باعث تداوم تولید می‌شود.

بار دیگر و در عرض چند روز بیانات جناب وزیر تیتر اول خبرها شد؛ اول موضوع فیزیوتراپی و دوم موضوع اقتصاد سلامت. البته فضای مجازی، لجام‌گسیخته و محل اظهارنظرهای پرتعداد، با دور تند و بدون توجه به واقعیت مسائل، افکار عمومی را مستعد مهندسی و خمیر کاردستی می‌کند، اما در این ارتباط به نکات دیگری نیز باید اشاره کرد.

هفته اول شهریور جشنواره سینمایی سلامت مانند سال‌های پیش برگزار شد. اگرچه ابتکار برگزاری این جشنواره ایده‌ای بسیار خلاق از ابعاد مختلف بوده است، اما هرساله به نظر می‌رسد آن جشنواره سینمایی‌ای که تأثیری عمیق بر تصورات پزشکی مردم خواهد گذاشت، جشنواره سلامتی‌ای که میزبان تعداد قابل‌توجهی از اعضای جامعه پزشکی باشد؛ بستری باشد برای دیالوگ هنرمندان و طبیبان تا هنرمندان راه‌ورسم بیماری را بیاموزند و در سینما نشان دهند و پیام‌های مؤثری را که تنها از طریق سینما می‌توان به جامعه ارسال کرد، فراگیرند و پزشکان دانش سینمایی و رسانه‌ای خود را افزایش دهند تا بتوانند از آن در ارتباط با رسانه‌ها و سینما بهره بگیرند و با فراگرفتن حداقلی از فنون فیلم‌سازی، مستندسازی از بیماری را که درحال‌حاضر نقش مهمی در کارهای درمانی و آموزشی و تحقیقاتی دارد، ارتقا دهند.

امسال روز پزشك در حالي فرا مي‌رسد كه جامعه پزشكي ايران مانند چند ده سال اخير چالش‌هاي بزرگي پيش‌رو دارد. شايد بسياربسيار دشوارتر از سال‌هاي پيش! تنگناهاي اقتصادي در حال افزايش، بيشترين آسيب‌ها را به سلامت وارد مي‌کنند. چالش سلامت در درجه اول، چالشي است پيش‌روي پزشکان تا نه براي حفظ منافع خود كه براي حفظ سطح سلامت كشور به پيكار بپردازند. آن هم در نظرگاه عموم كه در فرهيخته‌ترين حالت هم سيستم پزشكي را با پزشکان اشتباه می گیرند.