قندچی از میان ما رفت. ما انسان بزرگی را از دست دادیم. حتی بزرگتر از ظلمی که به او شد. آنچه بر قندچی رفت، نابودی عمر و سرمایه یک فرد و یک کارخانه دار نبود. نابودیم جمعی آرزو‌های ما بود. ما هنوز از خودمان سوال می‌کنیم چه می‌شد اگر ما انقلاب می‌کردیم، اما قندچی و امثال او در جای خودشان می‌ماندند. کسی که ۵۰ هزار کامیون ساخت و برای ۲ هزار نفر شغل ایجاد کرد، ادامه کار او چه ضرری می‌توانست برای ما داشته باشد؟

به قول مهندس خليلي كه خود را اسبي از ارابه توسعه صنعتي كشور می‌نامند، مرحوم قندچي نيز چنين بوده‌اند و امر سخت دشوار و جانكاه توسعه اين مرزوبوم در دوران معاصر بر شانه‌های چنين عزيزاني حمل شده است.

چرا کشور ما ایران که در سفارت خانه هایش در کشورهای مختلف مستشار بازرگانی دارد و اتاق های بازرگانی نیز کم ندارد، وارد خرید سهام شرکت های سازنده کامیون نمی شود؟ لازم نیست که شما سازنده باشید، وقتی عمده سهام برای شما باشد شما مالک کارخانه هستی و می توانی در آن دخل و تصرف کنی و در سود آن شریک باشی. آیا ما اصلا به این موضوع فکر کردیم.